8

Stadsmuur

De blik vanaf de Weierhohl op de parochiekerk St. Martinus en de daaronder gelegen stadsmuur met zijn torens is een van Olpe’s mooiste vergezichten. Het geeft ook een idee van de middeleeuwse geschiedenis van de stad. Pas toen de keurvorst van Keulen en aartsbisschop Heinrich II, graaf van Virneburg, in 1311 de stadsrechten verleende, kregen de inwoners van Olpe toestemming om hun nederzetting met een muur te beveiligen. Oorspronkelijk werd de muur door vier ronde torens onderbroken, opgetrokken uit onregelmatig gehouwen grijze rotsstenen.

Alleen de Hexenturm is bewaard gebleven, terwijl de Engelsturm pas in 1961 werd herbouwd. Drie toegangen en twee poorten openden de stadsmuur. Na de grote stadsbrand van 1795 was de muur afgebroken, want deze had zijn beschermende functie allang verloren en beperkte de verdere ontwikkeling van de stad. Het stenen materiaal was bovendien welkom voor de wederopbouw. Wat overbleef was het deel van de stadsmuur, dat ook de oude stadsheuvel boven de Olpe beschermde, inclusief de Heksentoren en de stomp van de huidige Engelentoren, evenals de “Lüttge Pörtgen”, een zijpoort die naar de buitenwijk Weierhohl leidde. Nadat dit stuk stadsmuur tijdens de Tweede Wereldoorlog ernstig was beschadigd door bombardementen, werd het tussen 1957 en 1963 gerestaureerd. In die tijd werd ook een klein stadspark aangelegd in Weierhohl, dat vroeger vooral bewoond werd door leerlooiers die hier hun beroep uitoefenden.

Locaties in één oogopslag